Manavgat Irmağı gün batımında adeta altın bir örtüye bürünmüştü. Sessizliği sadece uzaklardan gelen tekne motorları bozuyordu. Irmak kenarındaki taş evin balkonunda oturan adam, günün yorgunluğunu sessiz bir akışla atmaya çalışıyordu. Kapı çaldığında içgüdüsel olarak bir tebessüm belirdi yüzünde. Açtığında, siyah saçlarını gevşekçe toplamış, duru yüzlü bir kadın karşısındaydı. “Ben Manavgat Eve Gelen Escort Dilyara,” dedi. “Sadece misafir olmak istemem, varlığımı paylaşmaya geldim.”
Dilyara’nın sesi, ırmak kadar akışkandı. Evin içine adım attığında, odanın havası değişti. Eşyaları incelemeden, sorular sormadan sadece yanında oturdu. Sükûnet onunla gelen bir hâl gibiydi. Dilyara yalnızca bir Manavgat Eve Gelen Escort değildi; varlığıyla ortamı bozmadan onunla uyumlanan, insanların iç ritmine göre hareket eden biri gibiydi.
İlk temaslar kelimelerle değil, duruşla kuruldu. Adam onunla konuşurken kelimelerini tartmadı çünkü Dilyara’nın yanında her şey doğal akıyordu. Onunla geçirilen zamanın değeri, ten temasından çok öncesinde şekillenmişti. Samimiyeti baskı kurmadan kuran, çekiciliği aceleye getirmeyen bir tavrı vardı.
Gece boyunca yaşanan yakınlık, zarafetle örülmüş bir sessizliğin içinde kendini buldu. Dilyara’nın yaklaşımı yavaş ama derindi. O sabah evden çıkarken arkasında bir iz bırakmadı. Ama adam artık yalnızlığını sessizlikle değil; Dilyara’nın bıraktığı huzurla paylaşıyordu.
Dilyara’yla geçirdiğin gece, gelen biriyle değil, sende kalan biriyle yaşanır. Evin duvarlarına onun sessizliğinin yankısı siner.
